کجاست دست های گرم آفتاب!تو که نباشی پاییز دلگیر است.
سحر جان یک سال گذشت اما هنوز رفتنت را باور نداریم.می دانی چرا؟
چون مهم این نیست که تو نیستی،مهم این است که تو با ما هستی .
باور می کنی تمام آیدی هات را که با آنها چت می کردی تو لیستم نگه داشتم.هنوز همه ی آرشیو چت ها را دارم.
هرگز لطفی و علاقه ای را که به من داشتی فراموش نمی کنم.و خودت هم خیلی خوب می دونستی که چقدر دوستت دارم.
وقتی از دلتنگی هات می گفتی و زمانی که دلداری می دادی هر دو پر از امید و شور بود.
اگرچه که باورش سخته که تو در گورستان سرد آرمیده باشی،چون هرگز یادم نمی آید که تو با دوستانت آنجا قرار دیدار بگذاری...
و اگر چه که خیلی عجیبه که تو طولانی ترین سفرت را در بلندترین شب سال آغاز کردی! حالا دیگه باور کردم که تو راستی راستی عاشق شب یلدایی .
ولی بدان که یادت و حضورت همیشه در یادها وخاطره ها باقی می ماند،دوست خوب و دوست داشتنی من...
و ما می دانیم اگر بودی در جمع سبزها بودی .سحر، جای شور و نشاتت در این روزها واقعا خالیه.
سحر جان از اون بالا حمایت می کنی ،ما همه می دانیم.