روزهای شلوغی را می گذرونم.کارام چندبرابر شده.نزدیک به یک ماه هست که روزنامه ی مارا توقیف کردند.فعلا کار مطبوعاتی را کنار گذاشتم. تحلیل روز جایی بود که من علارغم میل باطنیم درادامه ی کار روزنامه نگاری درفضای بوجود آمده،پیمان شکنی کرده وپذیرفتم که در آنجا با علاقه کار کنم و تلاش کردم تاآنگونه که بچه های دوست داشتنی تحریریه و مدیریت شایسته مرا توصیف می کنند،باشم. وامروز بعد از گذشت بیش از سه هفته از تماس هایی که دوستان تحریریه با من دارند و ابراز دلتنگی برای همان مدت دو هفته ای می کنند که در کنار هم کار کردیم و از آن به عنوان بهترین خاطرات کار مطبوعاتی خود یاد می کنند،دلم حسابی می گیره و ناراحتم که چرا این همه نیروهای کارآمد وعلاقمندبه دلیل کوته فکری یک اقلیت محدود بیکار شدند.نیروهایی که تنها شغلشان و یا شاید تنهاجرمشان نوشتن و اطلاع رسانی است.